IDA - Κριτική

( 2013 )

Η ταινία αν και γυρισμένη το 2013 αποτυπώνει τόσο πιστά την εποχή στην οποία διαδραματίζεται ώστε περνάει την ψευδαίσθηση ότι όντως βρισκόμαστε στις αρχές του 1960 στην Πολωνία. 

Το σενάριο εξαιρετικά καλογραμμένο παντρεύεται επιτυχώς με μια ισάξια σκηνοθετική ματιά γεμάτη μαεστρία και μας αφήνει μια γεύση γλυκόπικρης ευτυχίας. Σεναριακά κενά δεν γίνονται αισθητά. Μια πλοκή που κινείται τόσο αβίαστα που γεννά το ερώτημα «πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα;».

 Από την αρχή της ταινίας που εισαγόμαστε ως θεατές στην καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας Ida στο μοναστήρι την ακολουθούμε σε ένα, μεταφορικό και κυριολεκτικό ταξίδι ενηλικίωσης (ως ένα όμορφο αυθεντικό road-movie) . Η Ida είναι ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρον χαρακτήρας, μια κοπέλα που δεν έχει ουσιαστικές εμπειρίες στη ζωή της, ένας λευκός καμβάς. Από την άλλη πλευρά η θεία της Wanda είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει πολλά, έχει χάσει πολλά και προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από τις επίπονες μνήμες του παρελθόντος με όποιον τρόπο μπορεί.

Δυο γυναίκες που σαν χαρακτήρες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, όμως έχουν ένα κοινό παρελθόν. Ένας απολαυστικός συνδυασμός καλογραμμένων χαρακτήρων που σε κρατάει σε αγωνία.

Το road trip ανιψιάς-θείας δεν είναι σε καμιά περίπτωση στρωμένο με ροδοπέταλα. Ψάχνουν απαντήσεις για το που βρίσκεται το τάφος των (Εβραίων) γονιών της Ida και η σχέση τους έρχεται συχνά σε ρήξη. Όμως, πέρα από τα ηθικά διλήμματα η οικογένεια παραμένει οικογένεια.

Επίσης, βλέπουμε την πρωταγωνίστρια μας να παλεύει με τις αρχές της όταν ερωτεύεται για πρώτη φορά, να παραστρατεί αλλά και να μας προσκαλεί σιωπηλά μαζί της σε ένα αναπάντεχο ανοιχτό φινάλε.

 Η σκηνοθεσία και η αριστοτεχνική ασπρόμαυρη φωτογραφία, εκτός του ότι θυμίζουν πίνακα ζωγραφικής ,μπαίνουν στο κλίμα της ταινίας. Μιας ταινίας βαθιά ρεαλιστικής , που πετυχαίνει να εξισορροπήσει την απλότητα με την ειρωνεία και αφήνει μια αίσθηση αγωνίας μέχρι το τέλος.

8,5/10   ( Υπόθεση )

Άρθρο: Ούστογλου-Λ. Χαράλαμπος