Son of Saul - Κριτική

( 2015 )

Το Son of Saul (2015), το οποίο χάρισε το πρώτο αγαλματίδιο Όσκαρ στον σκηνοθέτη- σεναριογράφο του, διαδραματίζει την ιστορία ενός Εβραίου (Géza Röhrig) που ανήκει στην ομάδα Sonderkommando στο Auschwitz το 1944 και θέλει να θάψει παράνομα ένα νεαρό, νεκρό αγόρι που πιστεύει πως είναι ο γιος του. 

Ο Nemez καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία εμφανώς επηρεασμένη από την αρχαία ελληνική τραγωδία και τον Σοφοκλή. Ο Σαούλ κλέβει το πτώμα του μικρού αγοριού προκαλώντας την ὓβριν του και περιμένοντας να έρθει η νέμεσις του. Όπως ακριβώς έπραξε κι η Αντιγόνη με το νεκρό πτώμα του αδελφού της, του Πολυνίκη, χωρίς να υπακούσει τις διαταγές του τύραννου Κρέοντα. Έτσι, και ο Εβραίος δεν δίνει σχεδόν καμία σημασία στην κυριαρχία που έχουν οι Ναζί πάνω του και προκαλεί την σίγουρη τύχη του, η οποία είναι ο θάνατος.

Ο 39χρονος Ούγγρος σκηνοθέτης προτιμά να κινηματογραφήσει με κοντινά, travelling, amorsa τα περισσότερα από τα μακροσκελή πλάνα του, ακολουθώντας την διαδρομή του Saul, μέχρι την ταφή του μικρού. Το αποτέλεσμα, πέρα από πρωτότυπο και δεξιοτεχνικό, είναι και εξαιρετικά ασύλληπτο, αφου επιτυγχάνει τον εγκλωβισμό του/της θεατή μέσα στο ασφυκτικό, αγχώδες και απάνθρωπο περιβάλλον του πρωταγωνιστή. Σημασία για εμάς δεν έχει ο χώρος της δράσης, είναι ήδη από την ιστορία ανθρωποβόρος.

Το μόνο αρνητικό που ίσως κάποιοι θα έβλεπαν σε αυτήν την ταινία, είναι η παράλογη αυτή πράξη του ήρωα μέσα σε όλο αυτό τον χαμό του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Αλλά αυτό είναι το θέμα αυτού του φιλμ: πως ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς που κυριαρχούν το μίσος ,ο εγωισμός και η έλλειψη ανθρωπιάς ,ορισμένοι άνθρωποι αποτελούν την εξαίρεση.

9/10   ( Υπόθεση )

Άρθρο: Ούστογλου-Λ. Χαράλαμπος