Ουζερί Τσιτσάνης - Κριτική

( 2015 )

Μία μελοδραματική ταινία, η οποία αποτελεί και τη 5η κινηματογραφική δουλειά του τηλεοπτικού, κατά κύριο λόγο, σκηνοθέτη, Μανούσου Μανουσάκη.

Το σενάριο βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη 

Το σενάριο υπογράφει ο ίδιος ο Μανούσος Μανουσάκης μαζί με την Άντα Γκούρμπαλη. Ένα σενάριο γεμάτο από «κλισεδάκια», από τους κατά πολύ στοχευμένους διαλόγους, μέχρι τη ναζιστική βιαιότητα των Γερμανών, που έχουμε δει πολλάκις και στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη. Ύστερα βλέπουμε έναν Βασίλη Τσιτσάνη να είναι τριτεύων, σχεδόν, ρόλος στην ίδια του την bio/pic ταινία, αφού  ο απαγορευμένος έρωτας των δύο νέων επισκιάζει όλους τους χαρακτήρες της ταινίας.

 Το μοντάζ της ταινίας θυμίζει στα περισσότερα σημεία ακαδημαϊκή ταινία φοιτητών, καθώς τα πλάνα πολλές φορές δένουν χωρίς αλληλουχία μεταξύ τους,  η εναλλαγή τους χτυπάει άσχημα στο μάτι του/της θεατή και τα λάθη του ρακόρ είναι συχνά.  Οι σκηνές ενώνονται άσχημα η μία με την άλλη και υπάρχουν sequence  που η δομή τους είναι κατακερματισμένη, πράγμα που σχεδόν απαγορεύεται σε μία τόσο μεγάλη παραγωγή.  Παρόλα αυτά, το «Ουζερί Τσιτσάνης» μας διδάσκει πως μπορεί να γίνει μία μεγάλη,  ελληνική, κινηματογραφική παραγωγή εν περιόδους οικονομικής κρίσης και η μουσική του Βασίλη Τσιτσάνη που ακούγεται μέσα στην ταινία μας ταξιδεύει.

4/10

Άρθρο: Ούστογλου-Λ. Χαράλαμπος