Ed Roberts / Εντ Ρόμπερτς

Ο Εντ Ρόμπερτς γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου το 1939 και απεβίωσε στην ηλικία των 56.

Η ιστορία του και η ζωή του μόνο εύκολη δεν ήταν. Ήδη από την ηλικία των 14 τον βρήκε η σοβαρή ασθένεια της πολιομυελίτιδας. Πέρασε 18 μήνες στο νοσοκομείο και όταν βγήκε ήταν παράλυτος από τον λαιμό και κάτω όπως και πλέον κοιμόταν μέσα σε ένα iron lung, ειδικό κρεβάτι, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Παρόλα αυτά η επιθυμία του να συνεχίσει την ζωή του κανονικά ήταν πολύ μεγάλη και έτσι για αρχή ξεκίνησε δειλά δειλά να παρακολουθεί μαθήματα στο σχολείο. Επίσης άρχισε να αλλάζει νοοτροπία και τρόπος σκέψης και σταμάτησε να βλέπει τον εαυτό του σαν τον καημένο ανάπηρο. Έμαθε να αγωνίζεται για αυτά που θέλει. Όταν έφτασε η ώρα για να περάσει στο πανεπιστήμιο, στην αρχή του αρνήθηκαν την είσοδο επειδή πίστευαν ότι άτομα που βρίσκονται στην δικιά του κατάσταση δεν μπορούν να σταθούν πουθενά σε καμιά δουλειά. Παρόλα αυτά με υπομονή και επιμονή τελικά έγινε δεκτός το 1962,  αλλά για να μπορέσει να φοιτήσει αναγκάστηκε να βρει στέγη σε μια πτέρυγα νοσοκομείου, στο Cowell.

Η ζωή του και οι εμπειρίες του όμως τον οδήγησαν στο να κάνει σπουδαία πράγματα και να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μαζί του. Υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, όχι μόνο αποφοίτησε με επιτυχία από το πανεπιστήμιο αλλά και έγινε διευθυντής της πολιτειακής υπηρεσίας αποκατάστασης της Καλιφόρνιας. Δημιούργησε το Berkeley center αλλά και τον παγκοσμίου φήμης οργανισμό Independent Living για άτομα με αναπηρία και στην πορεία κέρδισε πολλές μάχες εξασφαλίζοντας ίσα δικαιώματα και παροχές παντού για τα άτομα αυτά.

Βλέπεις την ιστορία αυτού του ανθρώπου και σκέφτεσαι τι άλλο να του τύχαινε; Πόσο πιο δύσκολη θα μπορούσε να ήταν η ζωή κάποιου; Αλλά βλέπεις και την ψυχική του δύναμη και συγκινείσαι, υποκλίνεσαι μπροστά του και στην θέληση του. Ίσως όλοι μας λίγο πολύ θα έπρεπε να του μοιάσουμε, ότι και αν μας τύχει στην ζωή να μην το βάλουμε ποτέ κάτω και να συνεχίσουμε να παλεύουμε να συνεχίσουμε να ζούμε γιατί την στιγμή που τα παρατάς είναι και η στιγμή που χάνεις! Και πρέπει να αποφασίσεις, θες να χάνεις και να συμβιβάζεσαι ή να κερδίζεις; Άλλωστε πόσες ζωές έχεις;