Τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση δηλητηρίασης

Σε περίπτωση που κάποιος πάθει δηλητηρίαση, καλό είναι να γνωρίζουμε ποιες είναι οι πρώτες βοήθειες που μπορούμε να του προσφέρουμε, πριν μεταφερθεί στο νοσοκομείο.


Οι συμβουλές που ακολουθούν, είναι τα πρώτα βήματα που πρέπει να γίνουν για τη φροντίδα του δηλητηριασμένου.

Σε περίπτωση λήψης δηλητηρίου από το στόμα, οι προσπάθειες που γίνονται, αποσκοπούν στην παρεμπόδιση της απορρόφησης του δηλητηρίου από το πεπτικό σύστημα και εν συνεχεία στην απομάκρυνσή του.

Εφόσον το θύμα διατηρεί τις αισθήσεις του και είναι σε θέση να καταπιεί, του χορηγείται άμεσα νερό, το πιο πρόχειρο μέσο που διατίθεται για την αραίωση του δηλητηρίου στο στομάχι και την καθυστέρηση της απορρόφησής του.

Συγκεκριμένα, χορηγούνται αμέσως δύο γεμάτα ποτήρια νερό. Εάν μάλιστα προστεθεί σε κάθε ποτήρι και μια κουταλιά της σούπας αλεύρι ή πολτοποιημένη πατάτα, τα αποτελέσματα είναι ακόνη καλύτερα, αφού κάποια ποσότητα του δηλητηρίου θα απορροφηθεί από τους κόκκους του αλεύρου ή της πατάτας.

Αρκετά συχνά μπορεί να ληφθεί πληροφορία σχετικά με το δηλητήριο, είτε από τον ίδιο τον παθόντα είτε αναγράφεται στην συσκευασία. Τότε, εάν πρόκειται για δηλητήριο όξινου χαρακτήρα (PH κάτω του 7), προστίθεται μια κουταλιά της σούπας σόδα σε κάθε ποτήρι νερού. Έτσι προκύπτει αλκαλικό διάλυμα, προκειμένου να εξουδετερωθεί το οξύ.

Εάν αντιθέτως το δηλητήριο είναι αλκαλικού χαρακτήρα (PH άνω του 7), χορηγείται επιπροσθέτως ένα ποτήρι χυμού λεμονιού ή πορτοκαλιού, ώστε να επέλθει εξουδετέρωση μέσω των οργανικών οξέων του χυμού.Αντί νερού, μπορεί να χορηγηθούν δύο ποτήρια γάλακτος ή δύο ποτήρια κτυπημένου λευκώματος αυγών, με καλύτερα αποτελέσματα.

Η συνολική ποσότητα υγρών που χορηγούνται δεν θα πρέπει να ξεπεράσει τα 3-4 ποτήρια. Εάν αυτό συμβεί, διατείνεται ο στόμαχος και ακολουθεί μεταφορά του περιεχομένου στο δωδεκαδάκτυλο και στο υπόλοιπο λεπτό έντερο. Έτσι, αφενός ασκείται βλαπτική επίδραση και στα όργανα αυτά, αφετέρου το δηλητήριο διασπείρεται σε μεγαλύτερη επιφάνεια, με αποτέλεσμα την ταχύτερη και μαζικότερη απορρόφησή του.

Όταν ο παθών αντιμετωπισθεί έτσι, πρέπει να παραμένει κλινήρης ή καθιστός, ήρεμος και ζεστός, εν αναμονή της μεταφοράς του σε θεραπευτήριο για περαιτέρω αντιμετώπιση.

Η προσπάθεια προκλήσεως εμετού, απαγορεύεται στις εξής περιπτώσεις:

-Όταν το δηλητήριο που ελήφθη έχει χαρακτήρα ισχυρού διαβρωτικού οξέος ή αλκάλεος, οπότε η πρόκληση εμετού πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο διατρήσεως του στομάχου.

-Όταν έχει γίνει λήψη πτητικού υγρού (π.χ. νέφτη, βενζίνης), οπότε κατά τον εμετό υπάρχει κίνδυνος εισρόφησης.

-Όταν ο πάσχων παρουσιάζει σπασμούς, οπότε η προσπάθεια εμετού, μπορεί να επιτείνει τους σπασμούς.

-Όταν το θύμα δεν διατηρεί τις αισθήσεις του, οπότε παρουσιάζεται κίνδυνος εισρόφησης.

Σε σοβαρές περιπτώσεις όπου ο πάσχων παρουσιάζει απώλεια των αισθήσεών του, διατηρεί όμως την αναπνοή του, τότε:

-Λαμβάνεται μέριμνα ώστε να παραμένει ξαπλωμένος επί του δεξιού του πλευρού.

-Χαλαρώνεται η ζώνη του καθώς και τα τυχόν στενά και πιεστικά ενδύματα.

Οι παραπάνω πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο του γεν. χειρουργού κ. Κων/νου Στρατή, «Ιατρική Μέριμνα».